مسئله 326- به دو چيز انسان جنب مىشود:
اوّل: جماع.
دوّم: بيرون آمدن منى، چه در خواب باشد يا
بيدارى، كم باشد يا زياد، همراه با شهوت باشد يا بدون شهوت، با اختيار باشد يا
بدون اختيار.
مسئله 327- اگر چيزى از انسان خارج شود و
نداند منى است يا نه، چنانچه با شهوت و جستن بيرون آمده و بعد از بيرونآمدن آن
بدن سست شده، آن رطوبت حكم منى را دارد، و اگر هيچيك از اين سه نشانه يا بعضى از
اينها را نداشته باشد، حكم منى را ندارد. ولى در زن و مريض لازم نيست آن آب با
جستن بيرون آمده باشد، و آنچه كه مسلّم است خروج منى از زن بسيار نادر است و آنچه
در موقع شهوت از او بيرون مىآيد ترشّحاتى بيش نيست و غسل واجب نمىشود.
صفحه 62
مسئله 328- مستحب است انسان بعد از بيرون
آمدن منى، بول كند، و اگر بول نكند و بعد از غسل چيزى از او بيرون آيد كه نداند
منى است يا نه، حكم منى را دارد، مگر آنكه مدّتى گذشته باشد كه اطمينان پيدا كند
منى در مجرى نمانده است.
مسئله 329- اگر انسان جماع كند و به اندازۀ
ختنهگاه يا بيشتر داخل شود، در زن باشد يا در مرد، در قبل باشد يا در دبر، بالغ
باشند يا نابالغ، گرچه منى بيرون نيايد، هر دو جنب مىشوند، ولى اگر داخل در اليتين قبل يا دبر
باشد غسل بر هيچكدام واجب نمىشود.
مسئله 330- اگر شك كند كه به مقدار
ختنهگاه داخل شده يا نه، غسل بر او واجب نيست.
مسئله 331- اگر با حيوانى نزديكى نمايد، چه منى
از او بيرون آيد يا نيايد، جنب مىشود.
مسئله 332- اگر منى از جاى خود حركت كند و
بيرون نيايد، يا انسان شك كند كه منى از او بيرون آمده يا نه، غسل بر او واجب
نيست.
مسئله 333- كسى كه نمىتواند غسل كند ولى
تيمّم برايش ممكن است، بعد از داخل شدن وقت نماز هم مىتواند با عيال خود نزديكى
كند.
مسئله 334- اگر در لباس خود منى ببيند و
بداند كه از خود اوست و براى آن غسل نكرده، بايد غسل كند و نمازهايى را كه يقين
دارد بعد از بيرونآمدن منى خوانده قضا كند، ولى نمازهايى را كه احتمال مىدهد بعد
از بيرون آمدن آن منى خوانده، لازم نيست قضا نمايد.